Zofia Dybowska-Aleksandrowicz - reżyserka teatralna i dubbingowa, dźwiękowiec. Uznawana za promotorkę polskiej szkoły dubbingowej.
Urodziła się 17 maja 1928 roku w Kaliszu. Była córką Marii Dybowskiej i Stefana Dybowskiego - nauczyciela, polityka, ministra kultury i sztuki w rządzie Józefa Cyrankiewicza. Zofia ukończyła studia na wydziale historii sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz wydziale reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi.
Po ich skończeniu podjęła pracę jako reżyser dźwięku w Studiu Opracowań Filmów w Warszawie. Tam do perfekcji opanowała sztukę dubbingu. Słowo to zastąpiła też terminem „polska wersja językowa”. Jej opracowania nie tylko oddawały wersję oryginalną, ale też ją wzbogacały. Znana z reżyserii dubbingu do takich realizacji jak „Alicja w Krainie Czarów”, „Wyrok w Norymberdze”, „Winnetou i Apanaczi”, „Królowa Elżbieta” czy „Pogoda dla bogaczy”.
Oprócz dubbingu zajmowała się także reżyserowaniem nagrań do polskich filmów i seriali, m. in. „C.K. Dezerterzy”, „Ostatni dzwonek”, „Na kłopoty Bednarski”. Była również autorką filmów dokumentalnych.
Wielokrotnie wyróżniania i odznaczana, m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi czy tytułem Zasłużony Działacz Kultury.
8 września 1989 roku została zamordowana w swoim mieszkaniu w Warszawie. Nieznany dotąd sprawca zadał jej 24 ciosy nożem. Zginęła wówczas także jej matka.
Jej mężem był Tadeusz Aleksandrowicz - reżyser teatru telewizji, z którym mieli dwie córki: Miriam i Małgorzatę.
