CKiS Kalisz: 45. Międzynarodowy Festiwal Pianistów Jazzowych

KUBA PŁUŻEK QUARTET
Kuba Płużek – fortepian
Marek Pospieszalski – saksofon tenorowy i sopranowy
Max Mucha – bas
Dawid Fortuna – perkusja

Kwartet nowej nadziei polskiej pianistyki jazzowej złożony jest z czołowych polskich muzyków młodego pokolenia. Grają ze sobą już od kilku lat i rozumieją się doskonale. Choć liderem jest fenomenalny pianista Kuba Płużek, to każdy z muzyków ma ważną rolę w prowadzeniu akcji muzycznej. Wspaniale swingująca, a kiedy trzeba tworząca hipnotyczny groove sekcja rytmiczna wspiera elokwentnych melodyków – saksofonistę Marka Pospieszalskiego i lidera. Instrumentaliści mają tutaj sporo przestrzeni dla siebie, którą wykorzystują z wyobraźnią i dobrym smakiem.
Ich muzyka jest trudna do zaklasyfikowania. Kompozycje (w większości autorstwa Płużka) opowiadają autentyczne historie, przekazują emocje. Pomimo kunsztownej, często wielowątkowej konstrukcji są komunikatywne i atrakcyjne melodycznie. W muzyce kwartetu techniczna wirtuozeria podporządkowana jest idei muzycznej, a partie improwizowane doskonale równoważy starannie zaplanowana forma, często przyjmująca postać suit.
Wydany w 2014 roku debiutancki „First Album” (częściowo nagrany w trio z Maxem Muchą i Dawidem Fortuną) został doskonale oceniony przez krytykę. Podkreślano dojrzałość materiału, interakcję wszystkich muzyków, doskonałe wykorzystanie dostępnych barw instrumentalnych i bogactwo języka muzycznego.
Druga płyta Kwartetu „Froots” (2017) potwierdziła klasę zespołu i renomę jej lidera. Muzycy stworzyli na niej oryginalną całość przywodzącą na myśl rodzaj concept albumu. Choć mamy tu do czynienia z dopracowaną w szczegółach koncepcją, konsekwentnie realizowaną przez wszystkich muzyków, to jednak nie brakuje w niej miejsca na spontaniczność. Ambitne pomysły równoważą tu fragmenty efektowne melodycznie, a nawet przebojowe (jak choćby otwierająca album kompozycja tytułowa). Oprócz tradycyjnego fortepianu Kuba Płużek wykorzystuje też fortepian elektryczny.

Kuba Płużek
Pochodzi z Krakowa, rocznik 1988. Jego droga do kariery nie była prosta. Właściwie w dużym stopniu jest samoukiem. Uczył się gry na klarnecie, grał w orkiestrze, śpiewał w chórze. Fortepian był jego drugim instrumentem. Początkowo interesował się głównie muzyką rozrywkową. W wieku 12 lat zakochał się w płycie Oscara Petersona i to zmieniło całe jego życie. Zawsze miał niezależną, krnąbrną naturę, z trudem poddawał się autorytetom. Nie uzyskał dyplomu szkoły muzycznej. Na pytanie: „Co nam pan powie o preludiach Chopina?” odpowiedział: „Co tu dużo mówić, wystarczy posłuchać”. Z Wydziału Jazzu Akademii Muzycznej w Katowicach został wyrzucony na trzecim roku. Często jednak niezależne osobowości wyrastają na wartościowych i oryginalnych artystów.
Współpracował z takim muzykami jak Janusz Muniak, Zbigniew Namysłowski, Zbigniew Wegehaupt, Arek Skolik, Charles White, Justin Faulkner, Frank Parker, Rusty Jones, Wayne Dockery, John Betsch, Maciej Sikała, Michael Parker, Nigel Kennedy, David Garibaldi, Bronisław Suchanek, Jazz Band Ball Orchestra, Irek Dudek, Nathan Williams, Piotr Baron, Wojtek Mazolewski, Stanisław Sojka, Michael „Patches” Stewart.
Oprócz dwóch płyt swojego kwartetu wydał też solowy krążek „Eleven Songs” (2015). Wziął udział w nagraniu płyt takich muzyków jak Jarek Bothur, Arek Skolik, Irek Dudek, Ida Zalewska oraz zespołów Gadabit, Eskaubei & Tomek Nowak Quartet. Zdobył główne nagrody w prestiżowych konkursach, jak Festiwal Pianistów Jazzowych w Warszawie, Konkurs Standardów Jazzowych w Siedlcach, Jazz Juniors w Krakowie, Złota Tarka, Jazz nad Odrą, International Jazz Competition w Tarnowie, był także finalistą i otrzymał wyróżnienie w Montreux Piano Competition, a w Nottingham International Jazz Piano Competition 2014 wywalczył nagrodę za najlepszą improwizację.

Marek Pospieszalski
Należy do licznego, muzykującego „klanu Pospieszalskich”. Jest wirtuozem saksofonu i klarnetu, absolwentem Akademii Muzycznej w Krakowie. Choć fascynuje się swobodną improwizacją i awangardą muzyczną, a także nowymi brzmieniami, to z równą łatwością porusza się w tradycji jazzowej. Koncertował w takich prestiżowych miejscach jak Queen Elizabeth Hall w Londynie, Sunset/Sunside w Paryżu, Fasching w Sztokholmie czy Porgy and Bess w Wiedniu, a także na wielu polskich i zagranicznych festiwalach
Razem ze skrzypkiem Tomaszem Sroczyńskim wydał swój autorski album „Bareness” (2014, Requiem Rec.). W ubiegłym roku ukazała się płyta jego kwartetu z instrumentalnymi interpretacjami utworów śpiewanych przez Franka Sinatrę („Marek Pospieszalski gra piosenki, które śpiewał Frank Sinatra”). Jest członkiem kwintetu Wojtka Mazolewskiego. Nagrywał i koncertował z takimi muzykami i zespołami jak Dennis Gonzalez, Marco Eneidi, Piotr Damasiewicz i jego grupa Power of The Horns, Empe 3 Mateo Pospieszalski Project, YeShe, Graal, Yanina Free Wave. Współpracował z Krzysztofem Knittlem, Maciejem Obarą, Pawłem Kaczmarczykiem, Nikolą Kołodziejczykiem, Jerzym Mazzollem, Rafałem Mazurem, ale również z artystami sceny elektronicznej, popowej czy rockowej.

Max Mucha
Absolwentem Instytutu Jazzu Akademii Muzycznej w Katowicach, jednen z najchętniej zatrudnianych polskich kontrabasistów jazzowych. Mieszka w Berlinie, ale nieustannie koncertuje na polskich i europejskich scenach muzycznych. Współpracował bądź współpracuje z takimi muzykami jak Dominik Wania, Adam Pierończyk, Mateusz Pospieszalski, Maciej Obara, Kuba Płużek, Elias Stemeseder, Max Andrzejewski, Piotr Damasiewicz, Kuba Więcek, Mateusz Gawęda i wieloma innymi. Występował na licznych europejskich festiwalach, jak Jazzfest Berlin, Moers Festival, Warsaw Summer Jazz Days. Jest laureatem wielu nagród w prestiżowych konkursach, do których należą Jazz Hoileaart w Belgii, Getxo Jazz w Hiszpanii czy Jazz Juniors w Krakowie.

Dawid Fortuna
Należy do czołówki młodych (rocznik 1988) polskich perkusistów. Jest absolwentem bydgoskiej szkoły muzycznej im. Artura Rubinsteina, gdzie uczył się pod okiem znakomitego pedagoga Mirosława Żyty. Kontynuował naukę w Krakowskiej Akademii Muzycznej. Miał okazję grać z takimi artystami jak Janusz Muniak, Zbigniew Namysłowski, Zbigniew Wegehaupt, Adam Pierończyk, Michael „Patches” Stewart, Leszek Możdżer, Dominik Wania, Adam Bałdych, Paweł Kaczmarczyk, Sebastian Bernatowicz, Jerzy Małek. Regularnie występuje w składzie Paweł Kaczmarczyk Audiofeeling Band, New Bone, NSI Quartet, Kuba Płużek Quartet, Dominik Wania Trio, PeGaPoFo, Cracow Jazz Colective, współpracował z Filharmonią Pomorską w Bydgoszczy. Brał udział w konkursach m.in. w Krokus Jazz Festival, Bielskiej Zadymce Jazzowej, Jazzie nad Odrą (otrzymał tam wyróżnienie w 2008 r.).

STRYJO
Nikola Kołodziejczyk – fortepian
Maciej Szczyciński – bas
Michał Bryndal – perkusja

Zespół Stryjo od początku przyjął bardzo oryginalną, trudną i wymagającą ogromnej kreatywności formułę twórczą. Za każdym razem, gdy muzycy wychodzą na scenę, nie mają przygotowanych tematów czy form kompozycji. Wszystkie utwory tworzone są niejako in statu nascendi, w wyniku nieustającej improwizacji. Dzięki temu publiczność ma możliwość obserwowania aktu twórczego, a każdy występ jest inny. Pozwala to członkom grupy zachować spontaniczność i radość wspólnego grania. Trzeba jednak podkreślić, że Stryjo odżegnuje się od free jazzu. Ich muzyka jest melodyjna, zorganizowana i rytmiczna. To bardziej komponowanie w czasie rzeczywistym, niż kolektywna improwizacja.
Każdy z muzyków tworzących tę formację reprezentuje inne obszary muzyczne. Pianista, kompozytor i aranżer Nikola Kołodziejczyk od lat porusza się na styku muzyki improwizowanej i klasycznej, czerpiąc z obu tych światów inspirację do własnej, oryginalnej twórczości. Basista Maciej Szczyciński grał z takimi artystami jak Zbigniew Namysłowski, Mika Urbaniak, Michał Bajor, ale także z brytyjskimi mistrzami muzyki wokalnej – The Hilliard Ensemble. Perkusista Michał Bryndal grał m.in. z zespołem Damage Control Adama Bałdycha, Kwintetem Wojtka Mazolewskiego, a od 2011 r. jest perkusistą zespołu Voo Voo Wojciecha Waglewskiego.
Ze spotkania tak różnych i barwnych osobowości powstaje muzyka komunikatywna i żywiołowa, trudna do stylistycznego zaszufladkowania. Muzycy starają się zwracać uwagę na każdy dźwięk, kształtują go i pozwalają mu wybrzmieć. Najczęściej czynią to jednak w służbie melodii, dzięki czemu ich koncerty są atrakcyjne dla słuchaczy.
W 2009 r. ukazała się debiutancka płyta grupy „W Ryjo”, która zwróciła uwagę krytyki i słuchaczy na tę formację. Podkreślano błyskotliwość pomysłów, wyobraźnię w kreowaniu brzmień oraz niekonwencjonalne podejście do procesu tworzenia. Rok temu zespół wydał podwójny album „A Vista Social Club”, bardzo dobrze oceniony przez krytyków (pięciogwiazdkowa recenzja w „Jazz Forum”). Pierwszy krążek to rodzaj suity, w której tytuły poszczególnych utworów układają się w zdanie „Sniło mi się, że brałem udział w Familiadzie”. Drugi krążek składa się z oddzielnych miniatur muzycznych. Album jest doskonałym wprowadzeniem w barwny świat dźwiękowy Stryja.
Grupa koncertuje na całym świecie, przemierzyła wiele krajów europejskich, Meksyk, Stany Zjednoczone, a także Daleką Azję (m.in. Koreę Południową, Singapur, Chiny).

Nikola Kołodziejczyk
Jeden z najbardziej utalentowanych polskich pianistów, kompozytorów i aranżerów. Pochodzi z Krakowa, jest absolwentem Akademii Muzycznej w Katowicach (obecnie wykłada na tej uczelni), a także stypendystą Berklee College of Music World Scholarship Tour. Zdobył liczne nagrody na prestiżowych konkursach m.in. Bielskiej Zadymki Jazzowej, Jazz Juniors, Transatlantyk Instant Composition Competition, Krokus Jazz Festival, dotarł do półfinału słynnego Bosendorfer Solo Piano Competition na Montreaux Jazz Festival.
Prowadzi Nikola Kołodziejczyk Orchestra – big band, z którym zadebiutował w 2014 r. płytą „Chord Nation” (For Tune), nagrodzoną Fryderykiem w kategorii Debiut Roku. Rok później ukazał się kolejny album jego orkiestry „Barok Progresywny” (Nowa Brama Pro Musica) powszechnie uznany przez krytykę za jedno z najważniejszych wydarzeń roku. Kapituła nagrody Fryderyk nagrodziła ten krążek w kategorii Płyta Roku – Jazz.
Od 2014 r. wraz z puzonistą i kompozytorem Michałem Tomaszczykiem Kołodziejczyk prowadzi Konglomerat Big Band. Wraz z tą formacją nagrał album „Albo inaczej” (2015, Alkopoligamia), w którym wzięli udział muzycy hip-hopowi. Krążek zdobył dużą popularność uzyskując status Złotej Płyty.
Nikola Kołodziejczyk stworzył koncepcję projektu Instant Ensemble, zakładającego komponowanie strumieniowe w czasie rzeczywistym dla siedmiu muzyków. Jest uznanym kompozytorem, jego utwory były zamawiane przez instytucje z wielu krajów, wykonywali je tacy artyści jak m.in. przez Richard Bona, Metropole Orkest, Nigel Kennedy Orchestra of Life Strings, Akademicka Orkiestra Barokowa, Multiplayer Ensemble, Jazz Orchester Regensburg, czy Orkiestra L’Atunno (często pod batutą samego kompozytora). We współpracy z Filharmonią Szczecińską zaaranżował piosenki ze „Śpiewnika domowego” Stanisława Moniuszki na formę współczesnych utworów. W 2014, z okazji 650-lecia lokacji miasta Brzeziny, w ramach festiwalu Kolory Polski, skomponował Koncert Brzeziński na trąbkę, kwartet dęty drewniany, maszynę Singera, dwie maszyny do pisania, wokalizy i trio jazzowe.

Maciej Szczyciński
Doświadczony i rozchwytywany kontrabasista, który równie dobrze radzi sobie w szeroko rozumianym jazzie, jak i w muzyce rozrywkowej i filmowej. Jest absolwentem Wydziału Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej w Katowicach. Współpracował z takimi muzykami jak Zbigniew Namysłowski, Marcin Olak, Adam Bałdych, Andrzej Jagodziński, Michał Urbaniak, Urszula Dudziak, Ryszard Rynkowski, a także z brytyjskim zespołem wokalnym The Hilliard Ensemble. Współtworzy grupę Bisquit, wraz z którą penetruje obszary muzyczne na pograniczu jazzu, popu i piosenki autorskiej, a także grupę Kameleon. Jest członkiem Nikola Kołodziejczyk Orkiestra i formacji Stryjo. Odnosił sukcesy na wielu konkursach, wśród których wymienić można Jazz Juniors, Jazz nad Odrą czy Bielską Zadymkę Jazzową. Jego kontrabas słychać na wielu ścieżkach dźwiękowych do filmów, a także licznych płytach artystów rockowych i popowych.

Michał Bryndal
Człowiek renesansu, ukończył Wydział Sztuk Pięknych na UMK w Toruniu oraz Instytut Jazzu na Akademii Muzycznej w Katowicach. Jako perkusista posługuje się unikalną techniką uderzania specjalnie wyprofilowanymi kawałkami drewna w przedmioty wykonane z mieszanki metalu, drewna i tworzyw sztucznych.
W 2004 r. otrzymał nagrodę indywidualną dla najlepszego instrumentalisty na przeglądzie młodych zespołów jazzowych klubu Ucho (grał wówczas w składzie jazzowego zespołu Staff). Jako perkusista soulowej grupy Sofa supportował słynnego amerykańskiego rapera Snoop Dogga i Lauryn Hill podczas festiwalu Opener. Wraz z zespołem The Fellows Quintet zdobył główną nagrodę festiwalu Jazz Juniors w Krakowie. Współpracował z formacjami Storyboard z Adamem Bałdychem na skrzypcach i armeńskim akordeonistą Davidem Yengibarianem, Power of the Horns Piotra Damasiewicza, a także z Joanną Dudą tworząc trio AUAUA (główna nagroda na festiwalu Klucz do kariery w Gorzowie Wielkopolskim).
Wraz z Kwintetem Wojtka Mazolewskiego nagrał dwie płyty („Smells Like Tape Spirit” i „Wojtek w Czechosłowacji”, obie wydane w 2011 r. nakładem Mystic Production). Od 2011 jest stałym członkiem grupy Voo Voo Wojciecha Waglewskiego. Z Nikolą Kołodziejczykiem współpracuje nie tylko w formacji Stryjo, ale także w big bandzie Konglomerat i Nikola Kołodziejczyk Orkiestra.
Jego perkusja wspiera również takich artystów jak Monika Borzym, Maria Peszek, Mariusz Lubomski, Sorry Boys, OSTR, Ewa Bem, Mietek Szcześniak czy Adzik Sendecki.

SARAH McKENZIE QUARTET (Australia, Europa)
Sarah McKenzie – fortepian, śpiew
Jo Caleb – gitara
Pierre Boussaguet – bas
Marco Valeri – perkusja

Mówi się o niej „nowa Diana Krall”, bo świetnie gra na fortepianie i śpiewa, ale to chyba trochę krzywdząca etykietka. Sarah McKenzie jest już oryginalną, ukształtowaną artystką. Czerpie z tradycji bluesa, swingu, z American Songbook. Śpiewa i gra nieśmiertelne klasyki takich autorów jak Cole Porter, Irwing Berlin czy Duke Ellington, ale również sama pisze piosenki w stylu nawiązującym do najlepszych wzorców amerykańskiej piosenki.
Pochodzi z Perth w Australii, tam też przeszła przez kolejne szczeble muzycznej edukacji i rozpoczęła swoją karierę. Przenosiny do Melbourne pozwoliły jej nabrać wiatru w żagle. W 2011 r. wydała debiutancki album „Don’t Tempt Me” nominowany do najważniejszej nagrody australijskiego przemysłu muzycznego ARIA, nazywanej „australijską Grammy”. Kolejny jej krążek „Close Your Eyes” (2012) zdobył tę nagrodę w kategorii Best Jazz Album.
McKenzie w 2012 uzyskała stypendium w amerykańskiej uczelni Berklee College of Music w Bostonie. W 2014 podpisała kontrakt z jedną z najważniejszych jazzowych firm płytowych Impulse!, która wydała jej kolejne dwie płyty „We Could Be Lovers” (2014) i ubiegłoroczną „Paris In The Rain”. Ten ostatni album został wyprodukowany przez bardzo cenionego w amerykańskim środowisku producenta Briana Bachusa, który szlifował nagrania takich gwiazd jak Norah Jones, Lizz Wright czy Gregory Porter. W nagraniu uczestniczyli: gitarzyści Romero Lubambo, Mark Whitfield, basista Reuben Rogers, perkusista Gregory Hutchinson, trębacz Dominick Farinacci, flecistka Jamie Baum, saksofoniści Scott Robinson i Ralph Moore. Album przesycony jest miłością do Paryża. Jest to też w pewnym sensie concept-album obrazujący jej podróż z Australii do Paryża. Podróż bardziej w sensie kulturowym niż geograficznym. Mamy tu wspomnienie z pobytu we Włoszech (standard When in Rome autorstwa Cy Colemana i Carolyn Leigh). Czas spędzony w Portugalii obrazuje Triste – kompozycja Brazylijczyka Antonio Carlosa Jobima. Wyobrażeniem Londynu jest Tea for Two Irvinga Caesara. Przede wszystkim mamy tu jednak pięć oryginalnych kompozycji napisanych przez Australijkę.
Sarah McKenzie mieszka w Londynie, ale nieustannie podróżuje i koncertuje. Australijska artystka występowała na największych festiwalach amerykańskich i europejskich, m.in. w Monterrey, Juan-les-Pins, Marciac, Perugii, dzieliła scenę z takimi artystami jak Michael Buble, Chris Botti, Enrico Rava czy John Patitucci. Wraz z Boston Pops Orchestra wykonała napisaną przez siebie kompozycję w prestiżowej Boston’s Symphony Hall. Jest już także znana i lubiana wśród polskich fanów jazzu, występowała w Warszawie, Poznaniu i Ostrowie Wlkp.
Jako swoje główne inspiracje w grze na fortepianie wskazuje Oscara Petersona i Ahmada Jamala, jej wzorce wokalne to m.in. Shirley Horn, Blossom Dearie i – oczywiście – Ella Fitzgerald. Sarah z równą łatwością posługuje się językami angielskim i francuskim. W swojej twórczości czerpie zarówno z tradycji amerykańskiej, jak i francuskich chansons i bossa novy.
Konsekwentnie rozwija się także jako aranżerka, wykorzystując rozmaite składy – od kwintetu do dużej orkiestry. Jej najważniejszą inspiracją w tej dziedzinie są aranże brytyjskiego pianisty, kompozytora i bandleadera George’a Shearinga.
Szerokim echem odbił się jej najnowszy program „San Francisco – Paris of the West”, który miał swoją premierę 14 września br. w Lesher Center for the Arts w kalifornijskiej miejscowości Wallnut Creek. Sarah McKenzie na czele zespołu złożonego z tak znakomitych muzyków jak m.in. laureat Grammy, basista John Clayton, gitarzysta Randy Napoleon, perkusista Jeff Hamilton czy wibrafonista Warren Wolf wykonała specjalnie przygotowany recital złożony z 12, powiązanych ze sobą tematycznie, utworów. Historia luksusowego domu towarowego City of Paris w San Francisco – od założenia w czasach Gorączki Złota, do zamknięcia w 1976 r. – stała się pretekstem do kulturowej, muzycznej i obyczajowej paraleli pomiędzy Ameryką i Francją. Pretekstem pozwalającym na wykorzystanie wielu gatunków i stylów muzycznych, do pokazania barwnej i eklektycznej muzyki australijskiej artystki. Entuzjastyczną recenzję z tego koncertu zamieścił najważniejszy amerykański magazyn jazzowy „Down Beat”. Ten program został nagrany i ukaże się na płycie. Na początek przyszłego roku planowany jest także nowy, studyjny krążek McKenzie zatytułowany „Secrets Of My Heart”.

Klub Komoda

MICHAŁ SALAMON TRIO
Michał Salamon – fortepian
Miłosz Skwirut – kontrabas
Dawid Fortuna – perkusja

Nowa twarz polskiej pianistyki jazzowej. Grę na fortepianie rozpoczął w wieku sześciu lat. Jest absolwentem Akademii Muzycznej w Krakowie na kierunkach: fortepianu jazzowego w klasie dr. Joachima Mencla i edukacji artystycznej w zakresie sztuki muzycznej z dyrygenturą chóralną w klasie prof. dr. hab. Stanisława Krawczyńskiego. Kształcił się m.in. pod okiem dr. Piotra Wyleżoła, prof. dr. hab. Wojciecha Niedzieli oraz dr. hab. Mariusza Sielskiego.
W 2010 r. wraz z saksofonistą i wokalistą jazzowym Staszkiem Plewniakiem założył FOURS collective. Zespół ten wygrał konkurs na Jazzowy Debiut Fonograficzny organizowany przez Instytut Muzyki i Tańca, dzięki czemu na rynku pojawiła się ich pierwsza płyta „Treezz”. Salamon współpracował z różnymi muzykami, m.in. z kwintetem Staszka Słowińskiego, Joanną Słowińską, Piotrem Schmidtem i Wojciechem Myrczkiem, a także z artystami ze świata muzyki rozrywkowej, jak Kayah, Małgorzata Ostrowska czy Maria Sadowska. W 2015r. z zespołem Quindependence zdobył II miejsce na międzynarodowym festiwalu Jazz Juniors (2015) oraz zwyciężył po raz kolejny w konkursie na Jazzowy Debiut Fonograficzny w IMIT i wydał płytę „Circumstances” (2016)
W kwietniu 2017 r. razem z zespołem FOURS collective wystąpił przed światowej sławy gwiazdą jazzu Gregorym Porterem, a w lipcu z Quindependence przed Kamasim Washingtonem. Jest także producentem muzycznym koncertu „Tribute to Amy Winehouse feat. Kayah”.

Mecenasi Festiwalu: